W żadnym udzielaniu się Boga na zewnątrz […] nie oddaje się Bóg tak stworzeniu jak w Komunii Świętej.
Bóg tak jest zajęty duszą która zbliża się do ołtarza dla przyjęcia Najświętszej Eucharystii, że zdaje się zapominać o całym wszechświecie, bo ma dokonać największego cudu wszechmocy, miłości i miłosierdzia.
Jezus w białej Hostii cichy i milczący – ale jednocześnie jak przepastnych dokonuje tajemnic.
Ojciec Przedwieczny otwiera swoje łono, przyjmuje do swojego wnętrza swoje stworzenie i daje mu własnego Syna,  Boga równego sobie, wyrażenie swojej istoty.
Syn Boga żywego przenika tę duszę, żyje w niej, a dusza w Nim i razem z Nim w Ojcu.
Ojciec obejmuje Słowo Odwieczne nieskończoną miłością, a z Nim razem taką samą miłością obejmuje duszę żyjącą w Jezusie, z Nim zespoloną tak, że tworzą jedno z zachowaniem odrębności osób.
Jezus karmi własnym Ciałem, poi własną Krwią.
To przebywanie duszy w Bogu jest aktem tak niepojętym i tak wielkim – choćby dokonał się on raz w życiu – że między Bogiem a dusza nawiązuje się niejako Boskie pokrewieństwo.
Komunia święta powinna być centrum dookoła którego ma się obracać całe życie duszy.
Z niczym Komunii świętej porównać się nie da. Ona jest pokarmem… ale takim który duszę wchłania w siebie, by ją przemienić przeistoczyć w siebie.
Tak dusza przez Komunię świętą żyje w Bogu, jak dziecię w łonie matki przed przyjściem na świat.
Bóg kształtuje duszę w sobie na swoje podobieństwo żywi ją sobą i napełnia sobą.
[…] dusza, której jak nicości nic się nie należy, przez to zjednoczenie z Bogiem nabiera niejako prawa, by Bóg kochał ją jak kocha samego siebie i Bóg to czyni, obejmując duszę w uścisku swojej miłości.
Większych dowodów miłości Ja Bóg dać nie mogłem nad Komunię świętą.
Niektóre dusze myślą, że daję więcej duszom, które obdarzam łaskami nadzwyczajnymi. Nie, to nie jest więcej. Jedna Komunia święta, to więcej niż wszystkie zachwyty świętych…

(Z książki „Uwierzyłam miłości. Dziennik duchowy i wybór listów” s. Leonii Nastał)